تاندونیت آشیل عارضه ای است که در نتیحه ااتهاب تاندون آشیل رخ داده و منجر به بروز درد ، التهاب ،محدودیت حرکتی و ناتوانی در راه رفتن به طور طبیعی می شود.
راه رفتن و دویدن به مدت طولانی از جمله مهم ترین عواملی هعستند که در بروز این آسیب نفش دارند به همین جهت ورزشکاران بیش از سایر افراد دچار این آسیب می شوند.
ورزشکارانی که ورزش هایی با حرکات تکراری و پر برخورد مانند بسکتبال ، فوتبال و دو و میدانی بیش از سایر افراد در معرض خطر ابتلا به این آسیب قرار دارند.
تاندون آشیل در بدن انسان ها عضله دو قلوی ساق پا را به استخوان پاشنه پا متصل کرده و از آن جایی که این تاندون نقش مهمی در فعالیت هایی همچون پریدن، راه رفتن، دویدن و ایستادن بر روی پاشنه پا دارد این آسیب سبب بروز مشکلات حرکتی زیادی برای فرد می شود.
فعالیت های بدنی شدید که با دویدن یا پریدن مکرر و مداون همراهند می توانند سبب افزایش ریسشک این آسیب شوند.
درد ناشی از تاندونیت آشیل معمولا بطور تدریجی شروع شده و به مرور افزایش می یابد و فعالیت هایی مانند پریدن ، دویدن و بالارفتن از سر بالایی برای بیماران مبتلا به این عارضه بسیار دردناک است.
پزشک برای تشخیص دقیق این عارضه علاوه بر معاینه فیزیکی از روش های تصویربرداری اشعه ایکس و ام آر آی نیز بهره می برد.
قسمت چسبندگی تاندون به استخوان و محای که عضله به تاندون اتصال دارد به دلیل ضعف و خون رسانی ضعیف بیش از سایر مناطق در معرض این آسیب هستند.
علائم تاندونیت آشیل
- احساس درد در پشت ساق پا بطوری که مانع راه رفتن بطور طبیعی شده و انجام فعالیت های ورزشی را برای فرد غیر ممکن می کند.
- تورم و التهاب در پشت ساق پا
- تشدید درد با حرکت و راه رفتن
- ایجاد خار استخوانی در محل اتصال تاندون آشیل به استخوان پاشنه که سبب تشدید درد و ناراحتی می شود.
دلایل و عوامل خطر
- دوردن و پریدن بطور مکرر
- انعطاف پذیری پایین عضلات ساق پا
- ورزش و فعالیت بدنی شدید بدون آمادگی قبلی
- استفاده از کفش غیزاستاندارد عنگام انجام فعالیت های ورزشی
- راه رفتن به مدت طولانی بخصوص بر روی سطوح ناهموار
- اختلالات ساختاری پا ، زانو و حتی لگن
روش های درمان
بیمار باید تا زمان بهبودی کامل بیمار سطح فعالیت خود را کاهش داده و از انجام فعالیت هایی مانند راه رفتن طولانی که ستت تشدید درد و ناراحتی می شود اجتناب کند.
قرار دادن کمپرس یح بر روی محل دردناک درد و التهاب را تا حد زیادی کاهش می دهد.
قرار دادن پدهای طبی مخصوص در کفش حین راه رفتن نیز به کاهش فشاری که بر تاندون آشیل وارد می شود کمک کرده و از این طریق درد ناشی از تاندونیت آشیل را در زمان راه رفتن کاهش می دهد.
استفاده از داروهای ضدالتهاب غیراستروئیدی مانند ایبوپروقن و ناپروکسن کمک زیادی به تسکین درد و التهاب می کند.
فیزیوتراپی موثرترین روش در تسکین علائم این بیماری و کمک به روند بهبودی است.
فیزیوتراپیست برای کمک به بیمار علاوه بر تنظیم برنامه ورزشی از دیگر متدها و مدالیته های فیزیوتراپی همچون لیزر پرتوان ، شاک ویو تراپی و درمان های دستی بهره می برد.
راهکارهای فیزیوتراپی نقش موثری در بهبودی و بازگشت هرچه سریع تر فرد آسیب دیده به شرایط طبیعی دارد.
کلمات مرتبط :
فیزیوتراپی در ظفر – فیزیوتراپی در شریعتی – فیزیوتراپی در قلهک